Top 10 Verboden kleuren

Je denkt misschien dat je elke kleur kunt gebruiken die je wilt. Maar er zijn kleuren die moeilijk te krijgen zijn. Of ze nu giftig, verouderd, illegaal of auteursrechtelijk beschermd zijn, er zijn kleuren die gewoonweg verboden zijn. Dit zijn de top 10 kleuren die verboden zijn om te gebruiken.

10. Mummiebruin

In de 16e eeuw begon een nieuwe tint bruine verf te verschijnen in de Europese kunst, genaamd 'Mummiebruin'. Je denkt misschien dat dit gewoon een creatieve naam is, maar in feite is deze verf gemaakt van echte verpletterde oude Egyptenaren. In de 19e eeuw verspreidde 'Egyptomania' zich over Europa en de Verenigde Staten, omdat mensen mummies gebruikten als decor, medicijn, papier en zelfs als feestspelletjes bij het uitrollen van mummies.De exacte techniek voor het bereiden van de kleur varieerde nogal, en vandaag de dag is het bijna onmogelijk om te zien of een schilderij de stof gebruikte door middel van enige vorm van analyse, maar alle variaties ervan bevatten echte mummie. Toen een schilder, Edward Burnes-Jones, de ware oorsprong van het materiaal dat hij had gebruikt ontdekte, hield hij een geïmproviseerde begrafenis voor de mummie in zijn achtertuin. Maar net als het oude Egypte zelf, moest er een einde komen aan de heerschappij van de kleur. In 1964 meldde de maker van de bruine verf van de mummie dat ze geen mummies meer hadden, en hij zei: 'We hebben misschien ergens een paar vreemde ledematen liggen, maar niet genoeg om nog meer verf te maken'. Als je vandaag de dag de tint wilt nabootsen, heb je misschien wat moeite om de materialen te verkrijgen.

9. Vantablack

Vantablack is een van de donkerste kleuren die de mensheid kent. Het is ontwikkeld door het Britse bedrijf Surrey NanoSystems in het begin van de jaren 2000 en kan 99,965% van het zichtbare licht absorberen.Het hield het Guinness Wereldrecord voor donkerste door de mens gemaakte stof, totdat een materiaal met een veel minder pakkende naam, bekend als 'Dark chameleon dimmers', het in 2015 uit de bovenste regionen sloeg. Het kan worden gebruikt om licht uit telescopen en infraroodcamera's te houden en mogelijkerwijs zonne-energie op te vangen. Het kan ook militaire toepassingen hebben, zoals intense camouflage.Maar als je vantablackverf gebruikt om een modern kunstwerk te maken of je slaapkamer te versieren, heb je waarschijnlijk pech. Tenzij je naam Anish Kapoor is, natuurlijk, omdat hij de exclusieve licentierechten heeft om het product in de kunst te gebruiken. Kapoor, die bekend staat om de boonvormige 'Cloud Gate' sculptuur in Chicago, heeft scherpe kritiek gekregen omdat hij een hele kleur voor zichzelf probeerde te houden. Collega-kunstenaar Stuart Semple sloeg terug door verschillende andere kleuren te creëren, waaronder 'Pinkest Pink', 'Black 2.0', 'Black 3.0' en 'Diamond Dust', die elke persoon ter wereld mag gebruiken... behalve Anish Kapoor. Massachusetts bedrijf NanoLab creëerde ook een soortgelijke substantie als Vantablack bekend als Singularity Black, die beschikbaar is voor het publiek, dus als je echt wilt dat iets zo donker mogelijk is, kun je ze een belletje geven.

8. Purper

Koninklijke paarse tinten worden al eeuwenlang geassocieerd met adel en de band blijft tot op de dag van vandaag bestaan. Tijdens het Romeinse Rijk kon elke niet-knecht die het aandurfde om paars te dragen, worden geëxecuteerd. Koningin Elizabeth I verbiedt iedereen, behalve haar familie, om het te dragen als onderdeel van de Sumptuaire Wetten die bepaalden wat elke sociale klasse kon dragen. Er werd zelfs gedacht dat dit rood-paars op droog bloed leek, wat de koningen verbond met het idee van een goddelijke bloedlijn. Het werd populair onder de heersende klasse in Egypte, Perzië en het Romeinse Rijk en werd doorgevoerd tot het midden van de jaren 1500. De reden waarom paarse kleurstof zo zeldzaam was, is dat het ongelooflijk moeilijk en duur was om te produceren. De Fenicische stad Tyrus was de belangrijkste producent van de kleurstof, die Tyriaans paars of koninklijk of keizerlijk paars werd genoemd. Om het pigment te extraheren, moesten honderdduizenden zeeslakken worden verzameld, gebarsten en aan het zonlicht worden blootgesteld (wat een werkelijk afschuwelijke geur veroorzaakte). Voor dit proces waren tot 250.000 slakken nodig voor 100 gram aan kleurstof, wat het voor bijna iedereen onbetaalbaar duur maakte en de slakken waren alleen inheems in het Middellandse Zeegebied. De kleding die van deze kleurstof werd gemaakt verbleekte nooit, en het was letterlijk zijn gewicht in goud waard. In 1856 vond de tienerscheikundige William Henry Perkin per ongeluk een veel goedkopere paarse kleurstof uit tijdens het werken aan een anti-malariabehandeling. Deze nieuwe kleurstof, die uiteindelijk 'mauve' werd genoemd, hielp om paars voor iedereen beschikbaar te maken.

7. Vermiljoen

Vermiljoen is ook bekend onder de namen cinnaber en China rood, maar je wilt er thuis zeker niets van in huis halen. Vermiljoen krijgt zijn rood-oranje tint van kwik, en hoe kleiner de kwikdeeltjes zijn, hoe helderder rood vermiljoen is. Het wordt al bijna 8000 jaar gebruikt, sinds de oude Romeinen het uit Spanje haalden en het gebruikten in cosmetica en kunst. Het werd ook gebruikt om middeleeuwse manuscripten te verlichten. Gevangenen en slaven kregen de gevaarlijke taak om cinnaber te ontginnen in de Spaanse mijnen van Almadén, en vervolgens werd het verhit en geplet om pigment te vormen. Het werd ook gebruikt in de Renaissance schilderkunst en natuurlijk in China waar het zijn alternatieve naam kreeg. Daar werd het gemengd met boomsap en gebruikt voor tempels, inkt en pottenbakken. De oude Chinezen schiepen synthetische cinnaber, maar het was nog steeds giftig. Uiteindelijk verving cadmiumrood het als de keuze voor kunstenaars in de 20e eeuw, omdat het veel minder dodelijk was en niet verbleekte in een roodbruine kleur, zoals vermiljoen de neiging had te doen. Helder rood-oranje blijft tot op de dag van vandaag geassocieerd met de traditionele Chinese cultuur, geassocieerd met geluk en blijdschap.

6. Scheelesgroen

In het begin van de jaren 1800 veegde een gloednieuwe kleurstof de Victoriaanse high society. De Duitse kleurenmaker Carl Wilhelm Scheele bracht een tint groen uit die zo levendig was dat het het startschot werd voor de dames die in heel West-Europa feestjes hielden. De nieuwe gaslamptechnologie maakte nachtelijke evenementen helderder en dit smaragdgroen was perfect om een statement te maken als moderne en modieuze vrouw. Al snel werd Scheelesgroen in heel Groot-Brittannië gezien in jurken, behang, tapijt en kunstplanten. Helaas werd deze nieuwe kleurstof gemaakt met koperarseniet, dat het dodelijke element arsenicum bevatte. Vrouwen die het droegen braken uit in blaren. Families begonnen over te geven in hun groene huiskamers. De fabrieksarbeiders die de kleurstof dagelijks gebruikten, kregen te maken met orgaanfalen. Een nepbloemenmaker, Matilda Scheurer, leed een gruwelijke dood door groen te kotsen, waarbij het wit van haar ogen groen werd en ze anderen vertelde dat alles wat ze zag groen was. Hoewel de mensen in die tijd wisten dat arsenicum dodelijk was als het werd ingenomen, hielp het gerucht rond Scheelesgroen om het idee te verspreiden dat het materiaal ook via andere methoden van blootstelling kon doden. Ondanks dat artsen en media snel het verband ontdekten, weerstonden de mensen de waarschuwingen in naam van de mode tot 1895.

5. Loodwit

Al in de 4e eeuw voor Christus gebruikten de oude Grieken, Romeinen en Egyptenaren dit dikke witte pigment voor make-up, medicijnen en verf. De oude Griekse auteurs Plinius en Vestruvious beschreven het zelfs in hun geschriften. Het proces om het te maken was vrij eenvoudig: loodmetaal in azijn weken en dan het gevormde witte poeder eraf schrapen. Veel fabrikanten en kunstenaars ontwikkelden een zogenaamde 'schilderkoliek', die we nu herkennen als loodvergiftiging. De dikke consistentie van loodwit en de snelle drogingssnelheid maakten het tot een favoriet van kunstenaars in heel Europa. Maar lood kan het lichaam binnendringen als het wordt ingeademd, ingeslikt of geabsorbeerd en het kan op lange termijn schade aan de hersenen en de nieren veroorzaken. Hoewel het duidelijk was dat deze verf dodelijk was, konden kunstenaars geen goede match vinden voor de romige warme tinten, en het werd gebruikt totdat het formeel werd verboden in de jaren 1970.

4. Uranium Oranje

In 1936 begon het keramiekbedrijf Fiestaware met een nieuwe, heldere lijn van serviesgoed. Een opvallende oranjerode kleur genaamd 'Fiesta Red', deze serviezen begonnen te verschijnen in huizen in heel Amerika. De felle kleur kwam van uraniumoxide, dat radioactief is. Van 1943 tot 1959 werd de productie van deze oranje schotels stilgelegd, omdat het gebruik van uranium voor civiele doeleinden werd verboden om het te bewaren voor de oorlogsinspanning. Toen ze weer begonnen met de productie werd een andere vorm van uranium gebruikt, verarmd uranium genaamd, dat iets minder radioactief is dan de natuurlijke vorm. Veel serviesgoed uit die tijd gebruikte radioactief materiaal in hun productie, en de EPA waarschuwt dat ze nu alfa-, bèta- en gammastraling kunnen uitzenden. Fiesta rode serviezen werden geproduceerd tot 1972, toen de lijn werd stopgezet, maar deze lijn is nog steeds zeer gewild bij verzamelaars, hoewel het aan te raden is om er niet echt van te eten, vooral niet als het gaat om zuur voedsel. Fiestaware maakt nog steeds serviesgoed, hoewel de kleuren niet zullen overeenkomen met de oude, omdat ze geen uranium of lood meer gebruiken in hun glazuur.

3. Radium Groen

In 1908 verscheen een zeer unieke verf. Hij was lichtgevend en gloeide in het donker felgroen, wat perfect was voor horloges en kompassen die nu 's nachts gebruikt konden worden. Radium verscheen op de hele markt in de late jaren 1800 tot begin 1900, gebruikt in dranken, snoep, crèmes en lotions, zeep, spa's en zwembaden. Het gloeiende, bruisende radium werd verbonden met het idee van een gezonde gloed. De horloges werden voor het eerst gebruikt voor het leger in de Eerste Wereldoorlog, en na de oorlog begonnen ze zich te verspreiden onder de consumenten. Een groep jonge vrouwen en meisjes werkten in de fabrieken aan het schilderen van horloge wijzerplaten, later bekend als de 'Radium Girls', en het werd beschouwd als een artistieke baan met toegang tot deze leuke, nieuw ontdekte stof. De meisjes likten hun verfkwasten om ze een fijne punt te geven en strooiden ook de kleurstof op hun haar en gezicht, zodat ze op feestjes in het donker zouden gloeien. In de jaren twintig van de vorige eeuw begonnen de meisjes tekenen van stralingsvergiftiging te vertonen. Ze ontwikkelden zweren, verrotte kaken en tanden, en een aantal stierven voordat het probleem werd opgemerkt. In 1928 leidde Grace Fryer haar collega's naar de New Jersey-fabriek en veroorzaakte een mediagekte. De meisjes wonnen. Veel van de overlevende meisjes stemden er ook mee in om in de jaren vijftig van de vorige eeuw te worden bestudeerd, en de V.S. breidden hun begrip van de effecten van radium op het lichaam enorm uit. Radiumverf voor horloges werd in 1968 officieel niet meer gebruikt. Glow in the dark producten worden tegenwoordig meestal gemaakt met fotoluminescentie, waarbij ze licht absorberen en vervolgens weer uitstralen, wat niet giftig is.

2. Roodgroen en Blauwgeel

Deze twee kleuren zijn niet verboden door een machthebber of gemaakt van een of ander dodelijk materiaal. Het probleem met deze kleuren is dat ze bijna niet te zien zijn. Rood en groen heffen elkaar op aan de binnenkant van het menselijk oog en blauw en geel doen dat ook. De retina's van het menselijk oog stellen ons in staat om binnenkomend licht te ontvangen en specifiek neuronvuur in de hersenen te maken om elke kleur te herkennen. Maar deze kleurenparen remmen elkaar in de hersenen, zodat ze niet tegelijkertijd kunnen worden waargenomen. Tot 1983, toen wetenschappers Hewitt Crane en Thomas Piantanida een experiment uitvoerden. Vrijwilligers kregen naast elkaar liggende strepen geel/blauw of rood/groen te zien. Elk oog werd gedwongen zich te concentreren op een enkele kleur met behulp van een oogvolger. Door dit te doen, werden hun ogen verleid tot het langzaam mengen van de kleuren en het creëren van een nieuwe kleurschakering Deelnemers hadden naar verluidt moeite om dit te beschrijven, omdat er geen woorden voor deze kleuren bestonden. Toen in 2006 een herhalingsonderzoek werd gedaan door Dartmouth University en wetenschapper Po-Jang Hsieh, kregen vrijwilligers een kleur mapper om te proberen de onmogelijke kleuren die ze zagen te matchen, en sommigen kozen voor een bruinachtige kleur die 'modder' wordt genoemd voor de rood-groene combinatie.

1. Gamboge Geel

In de jaren 1600 bracht de Britse Oost-Indische Compagnie een nieuw felgeel pigment uit Azië mee. Gamboge werd genoemd naar het land Cambodja, dat vroeger 'Camoboja' heette van het Latijnse woord 'gambogium' dat pigment betekent. Het werd als sap uit bamboescheuten van bomen minstens tien jaar lang verzameld en vervolgens omgezet in fijn poeder of harde rotsen die nat konden worden om mee te schilderen. Dit sap was op zich al giftig, maar dat was niet de enige reden dat de gamboge onpopulair werd. De kleur werd gebruikt in de traditionele Chinese schilderkunst, maar de kleur vervaagde snel en kan vandaag de dag moeilijk te herkennen zijn. In het midden van de jaren 1800 kwam in Engeland een slangenolieverkoper genaamd James Morrison met 'Morrison's groentepillen' gemaakt van gamboge, die werkten als een sterk diureticum en laxeermiddel. Dokters realiseerden zich al snel dat gamboge de huid irriteerde en zelfs in kleine hoeveelheden dodelijk kon zijn als medicijn. Ook in de jaren tachtig vond een medewerker van het verfbedrijf Winsor & Newton een kogel in een stuk van de gamboge, en al snel werd ontdekt dat deze was verzameld uit de vernietigingsvelden van de Rode Khmer. In 2005 stopte Winsor & Newton met het gebruik van Gamboge en verving het door een niet-giftige versie die 'New Gamboge' werd genoemd.